#FB

Enterprise Mobility Matters

Hij legt het graag uit, de Rudy. Zeker als Rachelleke-van-Proximus komt om ons vanalles wijs te maken over interessante promoties, databundels, profielen en volume packs. Hij vertelt haar dan over hoe hij het aantal afgelegde kilometers per beller bijhoudt en dat hij zelfs een parcours heeft uitgestippeld. Een belparcours dat de “medewerkers” afleggen terwijl ze bellen.Waar ze stoppen, kunnen ze kennis maken met de collega’s aldaar. Goed voor de team spirit. Goed voor de organisatie.
En Rachelleke knikt. Ze vindt dat “geen slecht idee” en kokhalst niet bij overgeefselwoorden als “medewerkers” en “team spirit“. Want Rachelleke heeft dat zo geleerd tijdens haar marketingopleiding en tijdens de “interne vorming” die ze krijgt bij Proximus: nooit kokhalzen als ge bij De Klant zijt. Wat voor een stom rund de klant ook mag zijn, met zijn “belparcours” en zijn principes over “stilstaand bellen“, doe altijd alsof het u uitermate boeit. Knik. Neem nota. En lach op de juiste momenten.

“En terwijl de mensen bellen, moeten ze van mij rondlopen. Dat is mobieler. Mobiel zijn is de toekomst, ziet ge. En achteraf brengen ze hun kilomters binnen. En ik vergelijk die dan met de gebelde minuten. Zodat ik mijn parcours interessant kan houden voor zowel de rappe stappers als de kuieraars. Ook daar zijn verschillende profielen, Rachelleke.”

Rachelleke-van-Proximus knikt. Ze neemt nota. Ze laat het rinkelende lachje horen dat ze thuis geoefend heeft.

“Op termijn zou ik willen komen tot trajecten op maat. Ik bedoel: iemand die weinig volk bij de HRM kent (en dat kan ik mij moeilijk voorstellen, want wij zijn plezante mannen) komt dan tijdens zijn belwandelingen al eens meer naar onze verdieping. En mensen van HRM komen eens meer bij de boekhouding langs. En daarom wacht ik op verregaande GPS-integratie. Staat dat al wat meer op punt? Want eigenlijk is dat voor ons redelijk cruciaal.”

Rachelleke-van-Proximus knikt.

“Ja?”

“Ik zal u daar een presentatie over opsturen“, zegt ze beleefd.

“Ha! Goed!”

“Daar staat het allemaal duidelijk in.”

Ze pakt haar laptop, neemt afscheid en wanneer ze via de snelweg naar huis rijdt, hoopt ze op een dronken spookrijder haar definitief van volgende afspraken verlost.

KIK-campagne

“Ja, maar het is dringend…”
“Neen.”
“Het is nochtans echt niet veel…”
“Neen.”
“Ik garandeer u: mijn baas gaat klagen bij uw baas als ik niet mag.”
“Neen.”
“Op mijn vrouw haar werk doen ze daar allemaal niet moeilijk over. Daar kan dat gewoon.”
“Neen.”

Herken je deze discussie? Vervelend, he! En dat terwijl de regels duidelijk zijn: kakken in de kabelgoten mag NOOIT. De outlets raken verstopt (no pun intended), de kabels worden zo vies dat geen enkele “Held-van-IT” ze nog wil aanraken. Kortom: de kwaliteit van je datanetwerk gaat richting Eeuwige Jachtvelden.

Logisch dat we tegen deze wantoestanden in actie komen! Met de campagne “Kak niet in de kabelgoot, anders gaat het netwerk dood” wil de Vlaamse overheid deze problemathiek aankaarten.

Toegegeven: de timing had beter gekund: recent onderzoek wees uit dat Vlamingen even grote kakkers als Walen zijn. Toch liet Vlaams Minister van Innovatie, Ingrid Lieten, zich niet tegenhouden. “Kakken in de kabelgoten mag nooit“, aldus een strijdbare Lieten op de openingsreceptie. En groot gelijk heeft ze!

Opgelet webmasters van lokale besturen
Wil je ook één van onderstaande trendy (en aanklikbare!) banners op de website van jouw gemeente of OCMW? Maak dan asap 250 euro over op rekening van mc pvc en we sturen hem met De Post op!

Geen advies voor Elio

“Ge moet het mij niet zeggen, Elio. Ik ben zo ook eens op een vorming geweest. En er was wel iets voorzien om te eten, maar niet genoeg! Ik bedoel: twee keer bij gaan halen, is dat nu zo overdreven? Niet iedereen is permanent op régime! Harde weerkers moeten goed eten, godverdomme!”

Elio knikt. Hij kwam even vijf minuten langs voor advies over de regeringsvorming, maar we zitten nu al drie uur te lullen over de catering alleen al. Is dat niet erg? Ik dacht altijd van mijzelf dat ik efficiënter was. Enfin, ik doe teken dat Martine ons nog een kop thee en een Loterbol brengt.

“En om nog eens terug te komen op die vorming: ge moet weten dat dat stukken van mensen gekost had. En daar konden dan nog geen drie extra sandwichen de man af. Om dan nog te zwijgen over beleg. Van vegetarisme hadden ze nog nooit gehoord.”

Ik zie dat Elio niet meer luistert. Hij drinkt zijn kopje en staat op. Verdrietig. Teleurgesteld. Eenzaam, zelfs.

“Kunt gij er niet voor zorgen dat die hun subsidies kwijt geraken, Elio? Of dat ze daar eens passeren van de maffia, Gij zijt toch een Italiaander van oorspronkelijkheid?”

“Neen, pvc, ik ben niet het type dat er bij het minste conflict een knokploeg op uit stuurt. Ik ben meer het type dat van puur miserie zijn eigen boterhammen meebrengt.”

En in zijn donkere ogen zie ik hoe graag hij zou willen dat het voor één keer anders was.

Fiere Mijnheren

Geachte heer pvc

Barack gaf mij voor mijn verjaardag zo’n bukake-Bongobon en een versie van uw schilderij “Teleurgestelde Meerwaardezoeker” (olie op canvas). De Bongobon is al opgesoepeerd, maar van uw schilderkunst zal ik nog zeker tot aan mijn pensioen plezier beleven.
Met vriendelijkee groet

Michelle Obama

Geachte heer pvc

Ik was van de week op een receptie van AFL CIO en daar vroeg iemand mij of het mogelijk zou zijn uw cartoon “Meerwaardezoeker” te gebruiken voor het ledenblad. Aangezien ik u persoonlijk ken (en bewonder), stelde ik voor dat ik u de vraag zou stellen.
Bij deze.

Met vriendelijke groeten

Hillary Clinton

Hey pvc

Als ge ons ma nog eens hoort, kunt ge dan eens voorzichtig laten vallen dat crack eigenlijk zo verslavend niet is als de mensen denken. Allez… ge weet wel. Als ge ook effectief inhaleert en zo.

Chelsea Clinton

Fiere Mijnheren Inventariseren

Ook van nuteloos werk kan je zeggeen dat het “tenminste werk” is. Marketeers kennen deze slogan al jaren, maar voor Inuit Van Keersbergen en Gaetan Demol is het hun levensmotto. Beide heren zijn CEO van een Excelsheet en vertellen met enige fierheid over hun wedervaren.

“Mijn firma bevindt zich op een hoger niveau dan de gewone inventariseerders. Wij inventariseren hen. Dat maakt ons zo uniek“, vertelt Inuit.

“Ons ook“, vult Gaetan aan.

Zomer van de Kwaliteitsstrip

De zomer is het seizoen van de heruitzendingen, de compilaties en de terugblikken. Ik combineer die wetenschap graag met mijn stelling dat de grootse bull shit grappig wordt als je er maar genoeg van leest na elkaar. Daarom: 10 kwalitatief hoogstaande topstrips van mc pvc!

Van Bill

“Mijn stem heb je“, zegt Bill en Patricia glundert. Een ex-president! Potverdorie. Wat zullen de vriendinnen zeggen als ze het morgen in de krant lezen!

Stembrieforogami: Alexander

Herwig spreekt

Bij een nieuwjaarsreceptie horen “hapjes” tegenwoordig. En goede hapjes worden toegelicht. Bij voorkeur door een keukenpiet met klasse of door een BV die een kookboek geschreven heeft.
Bij ons in de gemeente kwam Herwig de zaken toelichten. Een spijtige zaak, want Fons en Laetitia-met-het-dik-gat hebben geen oren naar wat achtergrondinformatie betreffende de geserveerde spijzen. Die willen zo rap mogelijk zo veel mogelijk naar binnen werken en dan toch nog voor 16:00 uur thuis zijn.
En voor Sandrine hoefde het ook al niet. Die lust eigenlijk niks. Alleen water en dingen waar uitdrukkelijk “light” op staat.
De mannen van De Post, die zien alleen het bier. En die denken waarom zou men een onnodige fond leggen? Vast voedsel is voor wijven en bruinstekers.
Ik stond daar dus alleen naar de uitleg van Herwig te listeren, samen met Simpel Aimeeken. We hoorden Herwig de bereidingswijze uit de doeken doen en vertellen over waar de ingrediënten vandaan kwamen. Er was zelfs een “thema” gekozen voor onze receptie. Dat is de laatste mode. Het thema “mediteraans keuken” is populair, maar dat raadde hij af. Iedereen doet dat. Het thema “Azië” is ook wat passé. En daarom was er voor ons “slachtafval” gekozen. Dat is eens iets origineel. En helemaal “van bij ons”. Een lekker streekproduct dat je confronteert met z’n wat brutale smaak: Herwig was er lovend over. Wij zouden nogal eens iets meemaken, zei hij.
Aimeeken en ik waren avast heel nieuwsgierig!