“Ge moet het mij niet zeggen, Elio. Ik ben zo ook eens op een vorming geweest. En er was wel iets voorzien om te eten, maar niet genoeg! Ik bedoel: twee keer bij gaan halen, is dat nu zo overdreven? Niet iedereen is permanent op régime! Harde weerkers moeten goed eten, godverdomme!”
Elio knikt. Hij kwam even vijf minuten langs voor advies over de regeringsvorming, maar we zitten nu al drie uur te lullen over de catering alleen al. Is dat niet erg? Ik dacht altijd van mijzelf dat ik efficiënter was. Enfin, ik doe teken dat Martine ons nog een kop thee en een Loterbol brengt.
“En om nog eens terug te komen op die vorming: ge moet weten dat dat stukken van mensen gekost had. En daar konden dan nog geen drie extra sandwichen de man af. Om dan nog te zwijgen over beleg. Van vegetarisme hadden ze nog nooit gehoord.”
Ik zie dat Elio niet meer luistert. Hij drinkt zijn kopje en staat op. Verdrietig. Teleurgesteld. Eenzaam, zelfs.
“Kunt gij er niet voor zorgen dat die hun subsidies kwijt geraken, Elio? Of dat ze daar eens passeren van de maffia, Gij zijt toch een Italiaander van oorspronkelijkheid?”
“Neen, pvc, ik ben niet het type dat er bij het minste conflict een knokploeg op uit stuurt. Ik ben meer het type dat van puur miserie zijn eigen boterhammen meebrengt.”
En in zijn donkere ogen zie ik hoe graag hij zou willen dat het voor één keer anders was.
Tags: elio di rupo, kwaliteitsstrip
Analoog. 
Geef een reactie