Rik Verheye: kwaad!

Straf, he. Die heldhaftige vertelling van de mij volledig onbekende acteur Rik Verheye die een “overjaarse spice girl” eens goed de les wist te lezen. Ik heb oprecht genoten van de passage waar hij kordaat de spelling van zijn familienaam corrigeert. Verheye. Zonder -n. BAM! Daar had ze niet van terug, met haar Botox en haar Range Rover.
Hij snauwde haar zelfs baldadig toe de flikken te bellen. Faut le faire!
En alsof dat nog niet genoeg was, blijkt Verheye niet enkel geboren te Knokke, maar… een “echte Knokkenaar“. De politie bevestigt het! BAM! En de vrouw in kwestie is een “aangespoelde“. Geen spaander laat hij heel van haar. Hij is de Julius Caesar die een totaal ontredderde en vernederde Vercingetorix door de straten van Rome drijft. Het volk juicht! De meute brult! Het Grote Gelijk zegeviert. Verheye (zonder -n) heeft een certificaat en dat mogen we allemaal weten!

Er zijn lompe mensen op de wereld. Dat is vervelend, maar als twee lompe mensen elkaar uitschelden op de parking van de supermarkt, dan is dat topentertainment. Ik ben blij dat verheye kritiekloos een forum krijgt om zijn rol in dit moddergooigevecht toe te lichten. HLN kopieerde zijn Facebook-post alsof het Groot Nieuws was.

De enige die hier iets bij gewonnen heeft, is de adverteerder.

#Knolraapgezichten

Een artikel in Het Laatste Nieuws omschrijft de nieuwe single van de Leuvense new wave band Donder, Hel & Hagel als erg geschikt voor zeeschuimers, bandieten en knolraapgezichten. Hoe vaak kom je die term tegen in de pers? Knolraapgezichten. Het zegt alles en tegelijkertijd ook niks. Bandieten en zeeschuimers en knolraapgezichten. Dat zijn de fans van DH&H. Net zoals Lady Gaga het over haar little “Monsters” heeft en mijn geliefde Ramones een schare misfits aantrokken, spreekt deze band de outcasts van de underground aan. Zeeschuimers. Zoals de “pirates” van tieneridool Billie Eilish. Bandieten. Zoals de alom gevreesde motorclub. Knolraapgezichten. Zoals. Niemand. Ooit. Tevoren.

Donder, Hel & Hagel stellen op 5 oktober hun eerste cd voor in de foyer van Het Depot in Leuven. Het album heet “Lang Genoeg Beleefd Geweest” en je wil niet weten welke politici deze keer voor rotte vis uitgemaakt zullen worden.

Ik hoop op Gwendolyn.

Want weet je… Fuck you, Gwendolyn.

Bijzitter

“Het is zover”, zegt Schele Otter.

Ik knik.

Het zat er aan te komen.

“Dat het nog zo lang geduurd heeft”, zeg ik, ”Dat ze nu pas zien wat ge in uw mars hebt. Dat ge meer zijt dan gewoon een zatlap en een vagebond. ”

Pansj bestelt ons nog een Duvel. Ik weet niet hoe hij aan het geld komt en ik wil het ook niet weten. Gebedeld? Gevonden? Gepikt? Alles kan bij Pansj. Hij is tuig van de richel, zoals dat heet, maar samen met Schele Otter wel een van mijn beste vrienden. En Schele Otter, godverdomme, die is opgeroepen. Bijzitter, mannekes! Bijzitter! Hij gaat naar een kiesbureau gaan en hij gaat daar gaan bijzitten. Niet de wc’s kuisen. Niet de parking opruimen. Neen, ket, Schele Otter is de eerste uit onze club die een administratieve functie heeft gekregen. Het is wel maar voor een dag, maar het is wel een dag die telt. Het Feest van Onze Democratie. Zonder Schele Otter zou gans dat spel niet kunnen doorgaan. Zonder hem zouden ze iemand anders moeten zoeken om bij te zitten en wie weet wat voor een loser gaan ze dan aanstellen? Een ambtenaar die niet gewoon is om te werken? Iemand van de gemeente? De mensen zouden waarschijnlijk de verkeerde pas terug krijgen of ze zouden per ongeluk met twee of zelfs met drie in hetzelfde kotteke belanden. En wat gebeurt er dan? Zo met drie in een kotteke? Wie heeft er dan gestemd? Wie heeft er wat gedaan? En als er iemand zijn poten niet kan thuis houden? En er is zo’n metoohashtagaffaire, hier in onze eigenste stemkotteke. Ik moet er niet aan denken. Neen, dan is Schele Otter de juiste man op de juiste plaats. Een held.

Ik neem mij voor om straks, als hij gaat pissen, niet in de rapte zijn glas leeg te drinken.

Uit respect.

Overwegingen, vers 18-21

18 Ik download de volledige discografie van Manowar. 19 Zo moet ik de cd’s niet rippen naar mp3-formaat. 20 En kan ik ze beluisteren op de fiets. 21 Ik fiets namelijk soms.

Djembe

 

“Als dat geen goed plan is: hiphop beats spelen op een djembe Dat verbruikt geen elektriciteit!“, gil ik enthousiast naar mijn Flamboyante Levensgezellin.

“Toch niet binnen?“

“Binnen of buiten. Maakt niet uit.“

 

Ze kijkt bedenkelijk. Gaat dat niet te veel lawaai maken? Wat gaan de buren zeggen? En kan je dat zomaar doen op een zondag, als iedereen relaxed thuis zit te bekomen van een zware werkweek en alcoholgeïntoxiceerd weekend.

“Ik weet het niet, pvc“, zegt ze.

 

Maar ik weet het wel. Decibels! Lawaai! Kloppen op dingen! Het rocksterrenbestaan! Spelen aan het Palais des Pâpes in Avignon! Verbroederen met de crusties in Dijon! Duvel drinken in de goot en uit kaffees gegooid worden met dezelfde souplesse als die waarmee Rihanna van Instagram werd gepleurd. Ik weet het! Ik weet het wel!

 

En aan de gelatenheid waarmee ze de fles cava aan haar lippen zet, zie ik dat zij het eigenlijk ook wel weet.

 

Proxipanda

“Ik vond dat eigenlijk maar niks, met die Panda.”

 

“Serieus? Ik had het tegenovergestelde van u verwacht, pvc. Bart De Wever, verkleed als Panda en niet als Bever. Dat vraagt toch om een flauw mopje? Een cartoon? Een blijspel, desnoods.”

 

Ik kijk Dominique Leroy vragend aan. Als die Panda-grap mij koud liet, dan is dat toch gewoon zo. Neen? Waarom moet dat mens daar dan over blijven doorgaan? Komaan, zeg! Drink uw pint leeg en ga terug naar uw kantoor. Smijt wat volk buiten, goochel wat met buzzwords of verander de naam van uw producten. Het maakt mij niet uit. Zaag gewoon niet. Ik ben ook gans de week gaan werken.

 

“En dat hij het politieke métier belachelijk maakt”, gaat ze onverstoorbaar door,” is dat ook niet iets voor u om te zeggen? Allez, niet belachelijker dan ‘let the biest go‘ of zo…maar toch, ge weet wel.”

 

Ja, meiske. Ik weet wel. Ik weet waar ge naartoe wilt. Dat ik hier abusievelijk tegen de schenen schop van het WWF, dat ik gans Panda-minnend Vlaanderen op mijn dak krijg en de lezers van Het Laatste Nieuws er nog eens bovenop. Dat de media mijn vulgariteiten en spitsvondigheden breed uitsmeren over hun voorpagina’s. En het klootjesvolk… dat klikt en dat liked en dat shared dat het geen naam heeft… dat vreet bandbreedte zoals BDW vroeger fritten vrat. En bouletten. En saucissen. En de meermaals heringevroren rommel van bij Sergio Herman. Een dergelijke polemiek is opium voor het volk. En ik bedoel niet de wijvenband of het cultuurprogramma, maar de harddrug. Het spul dat je neemt omdat de vorige dosis is uitgewerkt. Elke keer opnieuw. Tot je handen zo hard trillen dat je alles laat vallen. Zelfs het Duvel-glas dat je vol vodka hebt gegoten. Vodka uit de Aldi, Dominique. Omdat kwantiteit nu eenmaal primeert op kwaliteit voor verslaafden zoals ik. En laat ons eerlijk zijn: ook voor u is kwantiteit een niet onbelangrijke factor. Enkel de providers en operatoren hebben voordeel bij de massale consumptie van online bullshit.

 

“Ik wil maar zeggen, pvc: ik weet soms niet wat ik aan u heb of wat ik van u kan verwachten. Soms kan het geen kwaad om een beetje voorspelbaar te zijn. Maar bon, wilt ge nog iets om te drinken?”

 

Ik knik.

Bevestigend.

 

Ik ga zeggen: ”Ja, twee Duvels.”

Ik ga zeggen: ”Als gij betaalt.”

Ik ga die Duvels binnenkappen gelijk zot.

En zagen om meer.

En meer.

En meer.

Ik ga van mijn barkruk vallen.

Ik ga overgeven en voor ik crash, schrijf ik met braaksel een haiku op de muur.

 

Dat is voorspelbaar

een lentecoma met dank

aan u, Proximus

 

En ik ga het mij morgen niks herinneren. Ook die panda niet. Zeker die panda niet.

Is Achiel Bosmans terug (3)

Achiel Bosmans (ab) uit Vaalbeek heeft tijd te veel. Dat is duidelijk. De arme man schrijft zijn frustraties van zich af. Hij lult, generaliseert en stelt in vraag. Altijd incoherent en verontwaardigd. Vaak zonder het krantenartikel op zich vooraf te lezen of te begrijpen. Net zoals alle andere lezers van Het Laatste Nieuws.

Bijdrage 1

Bijdrage 2

Bijdrage 3

Is Achiel Bosmans terug (2)

Ik weet niet wat mij het ergste stoort: dat een webredactie er niet voor zorgt dat de kortzichtige, domme en verwerpelijke standpunten van Achiel Bosmans door één of andere filter worden tegen gehouden of dat de gepubliceerde onzin eigenlijk nauwelijks opvalt tussen de rest van de “commentaren”.
Achiel Bosmans zou er ongetwijfeld een mening over hebben. En die mening zou wellicht vol spelfouten staan.
Dat begrijp ik.
En dat stoort mij eigenlijk niet.

PLZ RT (2)

Ha! Zo’n crèmekoek van @bakkerijbosmans dat kan smaken!

— Cortelinckx Consulting (@cc) March 12, 2013

“Dat is toch wat je wil zeggen?”

“Ja, maar het zijn 55 lettertekens en we hebben recht op 140. Kan je niet iets langer verzinnen of wat opvullen, André?”

Bakker Bosmans kijkt zijn favoriete social media consultant hoopvol aan. Hij is volledig in de ban van wat deze guru te hem op het jaarlijkse mosselfestijn te vertellen had ( en neen, dan gaat het niet over de soms wat platvloerse opmerkingen aangaande het ietwat omvangrijke achtereind van bakkershulpje Kelly. Dat kwam vooral door de vele Leffe’s die nodig waren om de nagenoeg bedorven zeevruchten enigszins te compenseren. En, ja. Bosmans heeft ook al erotische gedachten gehad met betrekking tot het desbetreffende achterwerk en dan vooral op momenten dat de roze string net boven de jeans uitkomt teneinde extra aandacht te vestigen op de aldaar aangebrachte onderrugtatoeage.)

Ha! Zo’n crèmekoek van @bakkerijbosmans dat kan smaken! Bosmans Jeroen, uw crèmekoeken zijn niet te doen!

— Cortelinckx Consulting (@cc) March 12, 2013

“Dat zijn 105 lettertekens, maar dan betaal je wel voor twee slogans.”

“Als het dan dubbel zo goed werkt, is dat goed voor mij.”, antwoordt Bosmans. ij is daar redelijk in. Voor wat hoort wat. Als kleine zelfstandige begrijpt hij die logica.

“Misschien nog wel even dat virale duwtje in de rug geven (kost niet zo veel extra)?”

Ha! Zo’n crèmekoek van @bakkerijbosmans dat kan smaken! Bosmans Jeroen, uw crèmekoeken zijn niet te doen! PLZ RT

— Cortelinckx Consulting (@cc) March 12, 2013

“Wat wil dat zeggen? RT?”

“Alleen echte Twitteraars begrijpen dat. Dat is nu precies de Cortelinckx Consultancy waarvoor je betaalt.”

Bakker Bosmans glimlacht tevreden. Die twintig gratis crèmekoeken voor André Cortelinkx zijn zijn beste investering ooit.

Uit: PLZ RT: een literaire case study, mc pvc, Uitgeverij Uitverkoop, 2013

PLZ RT (1)

Bakker Bosmans is opgewonden. Niet seksueel opgewonden zoals wanneer Jenny vlijtig met de bloemsuiker in de weer is geweest en restjes poedersuiker moet verwijderen uit haar haar diep uitgesneden decolleté. Neen, bakker Bosmans is gewoon enthousiast over wat komen gaat. Over de toekomst. Over nu.

“Dames, ik heb een consultant op bezoek gehad”, kondigt hij aan.

Kelly, Jenny en Suzy luisteren aandachtig. Ze staan in het kantoortje achter de bakkerij rond de personal computer van bakker Bosmans. Zijn pc.

“Straks logt Kelly in op Twitter en zij laat daar de wereld weten dat de crèmekoeken van Bosmans de beste van de wereld zijn. Ze logt terug uit. Jenny logt in. Zij retweet boodschap en reageert. Jenny logt terug uit. Suzy logt in. Retweet en reageert. En dan beginnen we weer van voor af aan. Soms met wat kleine variaties. Ik heb een aantal Excelsheets gekregen met mogelijke scenario’s. Bv Bosmans Jeroen, Uw crèmekoeken zijn niet te doen (vind ik wel jeugdig overkomen), Crèmekoeken van Bosmans, Troef ( voor de kaarters). Enfin, ik zal wel zeggen wat er moet aangepast worden en wanneer. Ik heb de USB-stick.”

“Dus wij doen elk een klein stukje van het geheel. Elk om beurt”, vraagt Jenny.

“Dat is toch puur Taylorisme?”, vult Kelly aan.

“Ja, natuurlijk Maar zo werken jullie toch altijd? Kelly pakt de taarten, Jenny spuit er de verjaardagswensen op en Suzy verpakt ze. Ik vertaal gewoon onze business logic naar het viral marketing gebeuren. Dat heeft niks te maken met de vervreemding ten opzichte van het productieproces.”

Ha. Ja. Daar kunnen ze zich in vinden. Kelly en Suzy toch. Jenny twijfelt nog.

“En doen we niks met Instagram?”, vraagt de immerkritische spetter in kwestie.

“Ik wou wel, maar dan zitten we met die miserie van dat portretrecht.”

“Is er portretrecht op crèmekoeken?”

“Wel op crèmekoeken van Bosmans.”

Uit: PLZ RT: een literaire case study, mc pvc, Uitgeverij Uitverkoop, 2013