Ghost Team One

Found footage was al een slecht idee ten tijde van Cannibal Holocaust en Cannibal Ferox, maar goed: toen zorgde het nog voor enige commotie. Zijn sommige beelden “echt”? Of niet? Is dat dierenmishandeling? Zijn dat echte “cannibalen”? Ik wil maar zeggen: er werd wat geknipt uit documentaires en we vonden dat toen “exploitation”, dus het was saai, maar nog min of meer ok. Door de coole titels. Of doordat het verboden was.
We springen naar 1999. Ik heb intussentijd weinig films gezien. Voornamelijk omdat ik meer op kaffee zat dan iets anders. Dankzij een strakke marketingcampagne wordt The Blair Witch Project een hit. Het geeft ook een andere draai aan de term “found footage”. Fictief “gevonden beeldmateriaal” vormt de bron van Blair Witch. Vanaf dan is het prijs: Cloverfield, Zombie Diaries, Paranormal Activity… Elk subgenre heeft zijn eigen “found footage” hit. En allemaal zijn ze even slecht (Zombie Diaires misschien nog net iets slechter dan de rest).
En dan beslist een groepje losers om een persiflage te maken. Ghost Team One.
Als je per ongeluk Ghost Team One zou downloaden omwille van de cover of omdat je denkt “ha! een horror comedie! Dat is een genre dat doorgaans geslaagd kan genoemd worden! Er zijn gigantisch veel goeie horrorcomedies! Ik kan er nu enkel op geen enkele komen!“, denk dan nog eens goed na. Ik wil al een ding verklappen: je gaat het je beklagen. Found footage is gebruikelijk bij zombie films, maar met mate. In elk ander genre is het druk en irritant. En druk en irritant toevoegen aan een genre als “horror comedie“: dat is niet echt een meerwaarde.
waarover gaat de film: twee eikels willen indruk maken op een geschifte (maar aantrekkelijke) griet door te doen alsof ze een documentaire draaien over spoken/geesten. Als bij toeval is hun studentenkot een oud bordeel waarin een andere griet vermoord werd.
Hoe eindigt de film: geen idee. Ik heb het rotding niet uitgekeken. Ik leg de lat laag, maar niet zo laag.

Skinned Deep

Ik heb “Skinned Deep” gezien, een bangelijk slechte horrorfilm van Gabriel Bartalos uit 2004. Gabriel Bartalos is de makeup artist die ook de schmink deed voor Peter Jacksons Braindead, voor een deel van de Leprechoun-reeks en voor een heel pak andere horrorfilms. “Skinned Deep” was zijn poging om zelf eens een film te maken à la Texas Chainsaw Massacre (gezin verwaalt en wordt afgeslacht door freaks).
Hij kon daarvoor een beroep doen op Warwick Davis (Willow, Leprechoun en andere films waarvoor ze een dwerg nodig hebben). Peter Iasillo (George A. Romero’s Day of the Dead) speelt een bijrol. De rest van de cast zijn allemaal nobele onbekenden voor mij. Hoofdrolspeelster Karoline Brandt heeft later geen enkele film meer gemaakt. Zegt dat genoeg?

Anyway: ik heb op YouTube een aantal scenes uit Skinned Deep gevonden en daaruit de drie tofste momenten overgehouden. Kijk je mee?

Dat die jongen in de lengte gehalveerd wordt, vind ik eigenlijk wel grappig. In Final Destination zou zoiets veel mooier in beeld gebracht zijn, maar Skinned Deep is net iets meer low budget. If you know what I mean.


Dit is de scene waarin Peter Iasillo gedood wordt en waarin Plates (Warwick Davis) een onsamenhangende uitleg doet over borden en porselein. In het script zal dit bedoeld geweest zijn om zijn obsessie met borden en borden gooien te kaderen, maar along the way zijn ze dat vergeten fatsoenlijk uit te werken.


De Surgeon General laat vredestekens ontploffen die op mensen hun hoofd geplakt zijn. En die mensen hun hoofd ontploft mee, natuurlijk.

Een echt goeie review van Skinned Deep vind je hier op somethingaweful.com.