Burgemeester Q (2)

“Ik weet het niet, pvc.”

Burgemeester Q zucht. Hij weet het inderdaad niet. Op zich is klinkt het allemaal veelbelovend, maar ik heb hem al zo vaak met een of ander zot idee overrompeld. De vorige twintig waren geen onverdeelde successen. Integendeel, zelfs. En op een bepaald moment is het wederzijdse vertrouwen zoek.

“Vervallen producten, Q”, leg ik hem uit,” zijn er in overvloed. En elke jeugdbeweging – de meest irritante eerst- houdt wel een ruiltocht. Liefst dan nog op zondagvoormiddag, als de hardwerkende volksmens eens goed wil uitslapen. Combineer die twee. Dare to be disruptive, zeggen ze in de telecom.”

“En als er nu iemand voedselvergiftiging krijgt?”

“Dat kweekt karakter. Spirit. Weet je nog?”

Ik neem een grote slok van mijn Grimbergen, snuif een lijntje (want je mag niet roken in het stationsbuffet). Terwijl de toxische stoffen allerhande hun werk doen, kijk ik hoe hij nadenkt.

“Moet ik nu beslissen?”, vraagt hij.

“Nu of nooit.”

Burgemeester Q antwoordt niet, maar zijn besluit ligt vast. Hij ziet het gat in de markt. De potentiële economische meerwaarde. Hij geeft toe aan zijn irritatie. Aan de wrangste wraakgevoelens. Aan de haat. Vervallen producten voor ruiltochten. Zodat iedereen altijd een voorraad heeft. Zodat iedereen met een vriendelijke glimlach de kortgerokte, doch zwaarlijvige, scoutsmeisjes de baan op kan sturen met een pak Twix waar nog Snickers Raider op staat. Of met groentenmacedoine van voor de eeuwwisseling. Op naar de buren, meisjes! Ruilen maar! Chiro is leuk! Scouting is tof! Leve de schijthuisjamboree!

Euforisch schudden we elkaar de hand. Dronken businesspartners in crime. Lords of chaos. Liberalen.

Tags: burgemeester Q, kortrijk