Hoofdstuk 17
De keuken draait. Vanessa probeert nergens tegen te lopen, ontwijkt kastdeuren en stoelen. Wow! Ze is wel erg dronken. Ze kan best iets anders drinken. Om morgen geen te erge kater te hebben. Water? Frisdrank? Milkshake! Om de een of andere reden lijkt milkshake wel een goed idee. Waar is de koelkast? Waar staat de melk? En de mixer?
Vanessa opent de kasten. Niks. Op het aanrecht? Jawel. De mixer staat naast de koffiezet. Netjes aangesloten en klaar voor gebruik. Zo zou haar vader het graag zien. Ze glimlacht bij de gedachte aan de verbeten politieman en zijn obsessie voor orde, netheid en tucht. Vanessa wil de mixer nemen.
En dan ziet ze Kai.
En zijn ogen verraden een boosaardige woede.
En zijn armpjes omklemmen de mixer.
Vanessa ziet hoe Kai het ding aanschakelt. Bijna geruisloos, maar vastberaden. Dan springt hij op haar af, de mixer in aanslag.
Vanessa slaakt een hoog gilletje. Dan beukt kai de draaiende mixer in haar van angst verwrongen gezicht. De vlijmscherpe mesjes snijden haar gezicht aan stukken. Ze probeert wanhopig de aanval af te weren, maar ze maakt geen schijn van kans. Kai hakt en klieft en leidt het razende ding over haar keel en haar gezicht. Haar ogen. In haar mond. Bloed spat in het rond. Een wansmakelijke cocktail van vlees en bot. De mixermotor loeit. De messen snijden. Door haar topje, haar dermis en epidermis. Meedogenloos. In een mist van vleessflarden, botschilfers en grote hoeveelheden donker bloed, verminkt Kai zijn slachtoffer met de verbeten gedrevenheid van een roofdier.
Vanessa’s gezicht is een grote, vormeloze, bloederige brei. Haar jonge, halfnaakte lichaam ligt afzichtelijk geschonden op de donkerrood besproeide keukenvloer. Haar vingers zijn door de mixer opgeslokt. Haar geslachtsdelen zijn verwoest. Voor altijd tot pulp gemixed.
En Kai is nergens meer te bekennen.
Tags: bbib
Analoog. 
Geef een reactie