Hoofdstuk 9
“Ik ben de piratenkoningin. En ik voer een zombieleger aan. Honderden zombies die met boten de zeven wereldzeeën afdweilen. Dat zou ook een goed scenario zijn.”
Het is al het honderdduizendste fantastische filmscenario dat Kelly bedenkt. De verdovende middelen hebben hun effect niet gemist.
Een jonge wilde kijkt naar haar. Zijn huid zit onder de ontstoken wondes en zijn tanden zijn als puntjes gevijld. Zijn koortsige blik verraadt een meer dan ongewone interesse.
Naast hem staat een oudere man. Hij is zeker zeventig. Ook hij is naakt en vuil. Zijn onderarmen zitten onder het bloed en in zijn rechterhand houdt hij de zaag waarmee hij Kelly’s been heeft verwijderd. Ze kijken beiden naar de grote wonde. Alsof ze vakwerk bewonderen. Leerjongen en leermeester. Vader en zoon, wellicht.
De oude man knielt neer. Hongerig pakt hij het afgzaagde been. Hij heeft wat moeite om het op te tillen en daarom blijft hij over het been gebogen op de grond zitten. Breed grijnzend wijst hij de jongen op de roodgelakte teennagels. Beiden lachen. Een ruw schurend en dierlijk geluid van kapotte stembanden. Daarna zet de oude man zijn tanden in de kuit. Met forse rukken scheurt hij het vlees van het bot. Bloed druipt langs zijn wangen en maakt zijn vettige baard nog vettiger en smeriger dan hij al was.
De jongen richt intussen zijn blikken terug op Kelly’s lichaam. Het meisje leeft nog en beseft dankzij de sterke verdoving niet wat er met haar gebeurt. Ze voelt de pijn van het afgezaagd been niet. Ze merkt nauwelijks hoe de gehavende wildeman zich over haar buigt en zijn erecte penis diep in haar stoot.
Tags: cannibal park
Analoog. 
Geef een reactie