Ze weet niet wat “de eieren” zijn. Suzanne kan zich niks herinneren. Ze kent het ziekenhuis en wellicht heeft ze hier als verpleegster gewerkt, maar verder loopt ze verdwaasd en onbegrijpend door de chaos die zich rond haar afspeelt. Ze ziet hoe mensen gillend uit de liften komen gelopen. Ze zijn gewond vaak. Soms ondersteunen ze elkaar, maar meestal vertrappelen de gezonde mensen de gewonden. Ze voelt hoe haar maag zich omkeert.
“Ga niet naar boven. Het is er hel.”, roept een meisje haar toe. Haar gezicht zit onder het bloed.
Suzanne beseft plots dat ze in de richting van de liften is gelopen. Haar vinger drukt de knop met nummer zes in.
Ping.
De deur gaat open. Een moeder stormt naar buiten. Ze houdt een kind bij de arm. Suzanne weet dat het dood is. Al drie uur.
Voor Suzanne de tijd heeft gehad om af te vragen waarom ze daar zo zeker van is, stap ze in een mistige roes de lift in. Ze hoort hoe de deuren zich achter haar sluiten. Ze kan niet meer terug.
Tags: suzanne
Analoog. 
Geef een reactie