Ik heb “Skinned Deep” gezien, een bangelijk slechte horrorfilm van Gabriel Bartalos uit 2004. Gabriel Bartalos is de makeup artist die ook de schmink deed voor Peter Jacksons Braindead, voor een deel van de Leprechoun-reeks en voor een heel pak andere horrorfilms. “Skinned Deep” was zijn poging om zelf eens een film te maken à la Texas Chainsaw Massacre (gezin verwaalt en wordt afgeslacht door freaks).
Hij kon daarvoor een beroep doen op Warwick Davis (Willow, Leprechoun en andere films waarvoor ze een dwerg nodig hebben). Peter Iasillo (George A. Romero’s Day of the Dead) speelt een bijrol. De rest van de cast zijn allemaal nobele onbekenden voor mij. Hoofdrolspeelster Karoline Brandt heeft later geen enkele film meer gemaakt. Zegt dat genoeg?
Anyway: ik heb op YouTube een aantal scenes uit Skinned Deep gevonden en daaruit de drie tofste momenten overgehouden. Kijk je mee?
Dat die jongen in de lengte gehalveerd wordt, vind ik eigenlijk wel grappig. In Final Destination zou zoiets veel mooier in beeld gebracht zijn, maar Skinned Deep is net iets meer low budget. If you know what I mean.
Dit is de scene waarin Peter Iasillo gedood wordt en waarin Plates (Warwick Davis) een onsamenhangende uitleg doet over borden en porselein. In het script zal dit bedoeld geweest zijn om zijn obsessie met borden en borden gooien te kaderen, maar along the way zijn ze dat vergeten fatsoenlijk uit te werken.
De Surgeon General laat vredestekens ontploffen die op mensen hun hoofd geplakt zijn. En die mensen hun hoofd ontploft mee, natuurlijk.
Een echt goeie review van Skinned Deep vind je hier op somethingaweful.com.
Tags: horror, review, skinned deep
Analoog. 
Geef een reactie